Twee übernerds en hun science-fictiondroom

Voor elk boek dat tijdens de book club wordt gelezen vragen we aan een van onze leden om een review te schrijven van het boek. Zo kan iedereen die niet aanwezig was toch een beetje meegenieten! Allereerst Michelle van Dijk over ‘The boy would couldn’t sleep and never had to’ van DC Pierson.

Wat zou ik The boy who couldn’t sleep and never had to graag bespreken in een groep vol zestienjarigen. Het is een geweldig boek over vriendschap en eenzaamheid, over fantasie en werkelijkheid, over coole feestjes en de ultieme nerd. Toch was dat niet wat ik bij de eerste hoofdstukken dacht.

Ik dacht, om eerlijk te zijn: ‘Oh nee, een boek met knullige tekeningen.’ En: ‘Oh nee, een boek met cyborgs en superhelden.’ Daar hield ik al niet meer van sinds ik de Teenage Mutant Ninja Turtles achter me had gelaten. Toch trekt schrijver DC Pierson je wel mee in zijn verhaal met de simpele, directe weergave van de monologue intérieur van een tiener:

No one cares but they will ask anyway, in this detached way, “What are you drawing?” and you know just by how they ask that they don’t care, and you wonder what the point is of explaining, because they don’t care and when you explain they won’t even understand or even bother to try, but you’ll look like a creep if you don’t answer but you’re so upset by the fact of their even asking in this half-baked way that by the time you do answer you’ll come off like a huffy know-it-all, guaranteed, every time.

Hoofdpersoon Darren tekent namelijk een heel universum aan mutanten en andere vreemde wezens in de kantlijn van zijn schoolschriften en wordt dankzij zijn tekeningen vrienden met Eric. De twee übernerds kunnen nu samen hun fantastische science-fictiondroom uitwerken.

Ik noem ze übernerds en sluit daarmee aan in de stigmatisering van zulke jongens die we allemaal wel kennen en die ook in dit boek neergezet wordt: de wereld zoals die is voor tieners op school, waar je de populaire kliek hebt, de nerds en nog wat ondefinieerbare groepjes ertussenin, maar de nerds staan altijd onderaan. Je kunt dit boek lezen als een commentaar op die puberwereld, maar het boek bevestigt de stereotypen ook; als lezer vind ik de hoofdpersoon met zijn niet echt imposante tekeningen ook niet zo interessant. Sterker nog, het verhaal komt voor mij pas echt op gang als Darren een vriendinnetje krijgt, ontmaagd en dan bedrogen wordt, kijk, nu gaat het ergens over. Typisch toch, dat ik de hoofdpersoon pas interessant vind als hij klimt op de sociale ladder.

Is het dan toch een gewone coming-of-age-roman? Nee, zeker niet, maar daarvoor moet je toch echt het hele boek lezen. Ik kan hier moeilijk alle spoilers gaan weggeven. In gesprek met zestienjarigen zou ik vragen wat volgens hem echt is en wat verzonnen is in dit verhaal; daar kun je nog lang genoeg over doorpraten. Ik denk dat zij een stuk positiever zouden zijn over het hele boek, misschien omdat The boy who couldn’t sleep and never had to wat mij betreft ook in de ‘young adult’-kast bijgezet mag worden – maar dan wel op de bovenste plank.

Michelle van Dijk

Lees meer van Michelle op http://dewittekamer.wordpress.com/